همه دنیا رو سرم خراب شد انگاری. دل تنگم، تنگتر شد وقتی میون انتخاب دوتا با ارزش موندم. همیشه برام سوال بوده که آخرش چطوریه؟ اما نمیدونستم اینجوریه. حوصله ندارم. نمیتونم بنویسم. کیبورد و دکمه هاش تو چشام رژه میرن. باورم نمیشه. هنگم. امروز قاطی ام. حالم خوش نیست. راستی شنبه امتحان دارم. با همون استاد بداخلاقه. حالا من چطوری درس بخونم؟ چطوری تمرکز کنم؟ چه باحال... تازه تصمیم گرفته بودم که برنامه ریزی کنم. هه...

راستی "هه" یعنی چی؟ یعنی خنده از ته دل؟ یا یه لبخند مصنوعی؟ یا دردی از ته دل؟ یا شاید هم بغض؟ اوووف نمیدونم. نمیدونم "هه" یعنی چی؟ نمیخوام که بدونم. حالم خوش نیست. ببخشیدا  ولی فکر کنم دارم چرند میگم. فکر نمیکنم و مینویسم. هر چی میاد به مغزم تایپ میکنم. فقط میخوام خالی شم. اما نمیشه. هر چی میگم فایده نداره. اشکمم که امونمو بریده. حالم خوب نیست. باید برم بیرون. باید برم با همدم تنهایی هام بگردم. بعدشم بیام اینجا. تو کنج تنهاییم. دور از چشم همه، اشکایی که بیرون نریختم و نصفه موندو رو بالشت بیچاره خالی کنم. من چمه؟ چه مرگمه خداااااا؟

امشب شب آرزوهاست...

بقیه حرفام میمونه تو دلم. میرم و میام مینویسم. دیگه طاقت ندارم بشینم اینجا. دلم واسه پویا بیاتی میسوزه. حس میکنم گلوش درد گرفت انقدر خوند این بغض لعنتی رو. میرم که یه کمی گلو تازه کنه....

فعلا بای تا های

..........

...........

...........

...........

های

ساعت 13 برگشتم خونه. هوا ابریه. دم کرده. یه کمی آفتاب هستا اما بیشتر ابریه. دل آسمون هم مثل دل خودمه. قاطی کرده. اومدم دیدم سجاده مامانم پهنه داره نماز میخونه. امروز روزه گرفته. اما من تشنه ام. میرم غذامو میخورم. بطری آبو از یخچال در میارم و به قول شاعرا لاجرعه مینوشم. مینوشم و مینوشم. بغضم نمیذاره آب راحت از گلوم بره پایین. عیب نداره. مهم اینه که زبونم خنک شه. آخییییش. چه باصفاست نعمتت خدا جون. چه بی ریاست محبتت. چی بی منته.

خدا جون یه چیزی میخوام ازت. همون چیزی که همیشه آرزوم بوده. خودت میدونی چیه. اما اینبار سفارشی میخوام. بهم میدیش؟ یعنی راستش بهتره بگم بهش میدیش؟ خدا جونم امشب از ته دلم آرزو دارم. مثل همیشه: اول ظهور آقا . دوم شفای مریضا. سوم.... چهارم....

یه صحنه هست تو این فیلما که یکی ناراحته میره یه جای دور مثلا بام تهران، یا تو کوه، یا لب دریا، یا چمیدونم خیلی جاهای دیگه... بعد بغضشو از ته دلش فریاد میزنه. همیشه میگفتم چقدر سخته الکی فریاد زدن. اما الان سختتره وقتی نمیتونم فریاد بزنم. بام تهران میخوام. یه قله کوه میخوام.  دلم میخواد برم لب دریا... فریاد بزنم: خدااااااا

انتخابت کردم به قیمت هر چیزی که سخته. به قیمت غصه اش. به قیمت عذابش. دلتنگیش. بی خوابیش. نخندیدن و بغض داشتن. به قیمت سردردایی بی پروفن و نگاه کردن به چیزی که هیچوقت نیست......

به قیمت غرورم انتخابت کردم. کمکم کن. تنهام نذار. تنها بودن سخته. کمکم کن.

حرفام مونده. اما بالاخره باید تموم شه. مثل هر چیز دیگه ای. اما اینو بدون که هنوز حرفام تموم نشده. شاید نوشتم شاید هم ....

در آستان جانان ما را گذر ندادند

گر زلف یار دیدی، جانا به یاد ما باش.

دوستان آرزوی خوشبختی دارم واسه تک تکتون.

دلشاد و لب خندون و پاینده باشید.