بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن

بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه

بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم

بزرگ شدیم تو خلوت



بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

 

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی

 
بعضی هارو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که

اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

کاش هنوزم همه رو

به اندازه همون بچگی ۱۰ تا دوست داشتیم




بچه که بودیم اگه با کسی

 
دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت




بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم


بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه




بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود

بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه



بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی




بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند

بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم... هیچ کس

 نمی فهمد

بچه بودیم دوستیامون تا نداشت


بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره




 

بچه که بودیم بچه بودیم

 
بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ؛ دیگه همون بچه هم نیستیم

برای خوشبخت بودن، فرش قرمز لازم نیست.

 دفتری پر ز ورق، نمره بیست، یا اسکناس های دویست، لازم نیست.
 لباسی پر ز طلا، لازم نیست.
 به خدا، لازم نیست!
نیازی به فریاد حوادث نیست.
 موسیقی باران، برای دلخوشی کافیست.
 سلامی به پدر، نگاهی به خواهر کافیست.
برای خوشبخت بودن، آغوش گرم یک مادر کافیست.
 سواری روی موج خیال، نشستن کنار یادگاریها، رفتن میان خاطره ها کافیست.
 برای خوشبخت بودن، یک احساس کوچک خوشبختی کافیست

بیش از دو سال ( دقیق میشود ٢ سال و ٧ و ٢٣ روز ) است که به وبلاگم سر نزده ام. نه اینکه خوشی زده بود زیر دلم و دیگه همه چیز را فراموش کرده بودم. نه که فراموشی خاطرات از محالات است.ولی..............

ولی درگیر زندگی شده ام سخت.

همیشه شعارم این بود که کارت جزیی از زندگیت باشد نه اینکه زندگیت جزیی از کارت. ولی .............

ولی زندگی واقعی تر از ان چیزی است که  فکرش را میکردم. زندگی خیلی پیچیده تر از ان است که در رویاهای کوچکیم برای خودم تصور میکردم.

اگر بزرگ شدم من ............ میشوم. وقتی بزرگ شدم ........... نمیشوم. ولی دریغ و افسوس که بازی سرنوشت جوری دیگری برایم رقم زده است.

هروز از خواب بیدار میشوم ولی...............

ولی نمیدانم چرا مثل خاطرات کوچکیم هروز یک رنگ نو ندارد. آن روزها با دیدن یک پروانه شاد میشدم ولی ...........

این روزها خیلی درگیر روزمرگی زندگی شده ام. دست و پایم با غل و زنجیر زندگی بسته شده است. ولی.........

این همانی نبود که ارزویش را داشتم. اما خوب میدانم که نقشم را خوب بازی میکنم. شاید این تنها آرزوی خوب کودکیم است که براورده شده است چون بازیگر خیلی خوبی شده ام. زندگیم را و نقشم را بازی میکنم.خیلی خوب . جوری که گاهی خودم هم فراموش میکنم که شخصیت اصلیم کدام بود. ایا همین است که بازی میکنم و یا من گمشده ای هستم در تلاطم زندگی.

میخواهم دوباره شروع کنم. میخواهم دوباره متولد بشوم. میخواهم این من گمشده ام را پیدا کنم.

کجاییییییییییییییییییییییییی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ بیا که بسیار مشتاق دیدنت هستم. بیا که دلم لک زده برای شنیدن صدایت وقتی برایم حافظ میخواندی . بیا که دلتنگ تاپ تاپ کردن قلبت هستم وقتی یک گل کوچک را میدیدی. بیا که دلم پوسید از این تنهایی. از این هم نقش و رنگ و دورویی. کجایییییییی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور

                                               کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

امروز تصمیم گرفتم که دوباره وبلاگم را یه خونه تکونی حسابی بکنم. و دوباره از نو شروع کنم. اخه خیلی حیفه که خاطراتم و دل نوشته هام داره خاک میخوره.

به امید خدا

من اینجا بس دلم تنگ است...

گلی گم کرده ام میجویم او را        به هر گل می رسم میبویم او را

با من امشب چیزی از رفتن نگو

نه ...نگو ...

از این سفر با من نگو...

من به پایان می رسم از کوچ تو

با من از آغاز این مردن نگو...

کاش می شد لحظه ها را پس گرفت...

کاش می شد از تو بود و تا تو بود...

کاش می شد در تو گم شد از همه...

کاش می شد تا همیشه با تو بود...

کاش فردا را کسی پنهان کند ...

لحظه را در لحظه سرگردان کند...

کاش ساعت را بمیراند به خواب...

ماه را بر شاخه آویزان کند...

میروی تا قصه را غمنامه تدفین گل...

میروی تا واژه را باران خاکستر کنی...

ثانیه تا ثانیه پلواره ویران شدن...

میروی تا بخشی از جان مرا پر پر کنی...

با من امشب چیزی از رفتن نگو..

نه نگو از این سفربا من نگو...

من به پایان می رسم از کوچ تو با من از آغاز این مردن نگو..... 

من هفته گذشته رفته بودم شیراز . جای همه خالی خیلی خوش گذشت.واقعا مردم شیراز خیلی دوست داشتنی بودند.

پس از توفان

پس از تندر

پس از باران

سرشك سبز برگ از شاخه هاي جنگل خاموش

مي افتاد

نه بيد ز باد

نه برگ از برگ مي جنبيد

شكاف ابرها راهي به نور ماه مي دادند

دوباره راه را بر ماه مي بستند

و من همچون نسيمي از فراز شاخه ها پرواز مي كردم

تو را مي خواستم اي خوب، اي خوبي

به ديدار تو من مي آمدم با شوق

با شادي

***

تو را مي بينم اي گيسو پريشان در غبار ياد

تو با من مهربانتر از مني

با من

تو با من مهرباني مي كني چون مهر

مهري مهربان با من

***

پس از توفان

پس از تندر

پس از باران

گل آرامش آوازي

به رنگ چشمهاي روشنت دارد

نسيمي كز فراز باغ مي آيد

چه خوش بوي تنت دارد

من اينك در خيال خويش خواب خوب مي بينم

تو مي آئي و از باغ تنت صد بوسه مي چينم

ما ایرانی ها هم رسم و رسوم های خوبی داریم. یکیش همین خونه تکونی دم عیده.

همه حسابی  به تکاپو می افتند تا همه چیز تمیز و نو بشه . لباس نو میخرند. موبایل نو . ماشین نو. مبل نو.  خونه نو.  وووووووووووو

ولی در تموم زندگیم ندیدم که کسی وقتی سال نو میشه دنبال عاطفه نو. محبت نو ویا دل نو باشه. هیچکی دلش نمیخواد خودش را تغییر بده. همه چیز نو میشه. همه جا خونه تکونی میشه. ولی قلبامون همیشه همیشه پر غباه . حتی زحمت اینکه یک دستمال روی اون بکشیم را هم نمیدیم. اگه هم تکونی بهش بدیم فقط یاد کینه ها و نفرتهایی که داشتیم می افتیم.نه اینکه خودم اینجوری نباشم. نه خود من وخود شما همه همه همه همین جوری هستیم. اصلا اینجوری به دنیا اومدیم. این جوری بزرگ شدیم . همین جوری هم خواهیم مرد. همه همه زندگیمون همه چیزمون را سال به سال نو میکنیم جز قلبون را که سال به سال قدیمی تر و سیاهتر میشه از بس دوده میگیره. چه کار باید کرد را هم بلد نیستیم.

به سلامتی درسم تموم شد و من حدود یک ماهی است که طرحم شروع شده. به عنوان پزشک خانواده کار میکنم. ولی متاسفانه به کامپیوتر و اینترنت دسترسی ندارم. فقط باید از صبح تا شب با دهاتی ها سر و کله بزنم. و به جای تشکر چند تا فحش آبدار نصیبم میشه. به به به چه شغل پر آبرویی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ولی با این همه خدا را شکر . چاره ای نداریم. باید سوخت و ساخت.